czuję się wstrząśnięty…

Wczoraj miałem świetny pomysł na dobry początek, zgrabne rozwinięcie i zakończenie trafną puentą. Od wczoraj nastąpiły jednak duże zmiany, myślę, że usprawiedliwione, a moje aktualne zlasowanie mózgu znajduje przyczyny zewnętrzne. Błyskotliwie nie będzie, będzie po prostu..
Pomimo samopoczucia w tzw. kratkę i wstępnie zapowiedzianej na wczoraj nieobecności, ze względu na przygniatającą ilość tzw. roboty założyłem, że dam radę i pojechałem. Wczorajszy dzień pokazuje jednak, że czasami planów zmieniać nie warto.
Kuśtykając w celu i w kierunku.. zetknąłem się bowiem z oporem materii.. i to bardzo twardym oporem. Materią okazała się kostka brukowa, na której co nie co rozwaliłem głowę.. tracąc chwilowo kontakt z wizją, a przy okazji odbijając i obijając sobie wszystko co upadając przy poślizgu na plery obić można.
Po odzyskaniu świadomości i kilku wykonywanych w panice „ćwiczeniach” oddechowych, jakoś się wygramoliłem, zebrałem bryle, które odfrunęły kawałek za mnie i dotarłem do biura. Heh jak ja nie lubię tej taniej sensacji i szefa frustracji.. ale co robić. Dość, że zachowywałem się specyficznie, bo nie mogłem ogarnąć czy bardziej boli stanie czy siedzenie, chodzenie czy bezruch. Stanęło na siedzeniu i czekaniu na wezwaną karetkę. Jadąc do szpitala i oglądając z nowej, znowu leżącej perspektywy, mijane billboardy reklamowe, myślałem, że to co najgorsze w mojej przygodzie już za mną.
Okazało się jednak, że na miejscu, dyżurujący lekarz chirurg miał zły dzień, bardzo zły dzień, właściwie przejebanie zły dzień.. w związku z czym każdy w jego otoczeniu, czy w kitlu czy na łóżku, miał równie przejebane.
Na dzień dobry usłyszałem wrzask, mniej więcej cyt.:  że to skandal, że przywieziono mnie karetką, że sam mogłem sobie przyjechać i mam się wynosić za drzwi i czekać i tak właśnie będę tam siedzieć i czekać 6 godzin, nie, nawet 8 godzin, tak mam natychmiast wyjść… stoczyłem się zatem z łóżka, ratownicy spuścili oczy no i się wyturlałem. Jakoś mnie zamurowało i murowało wszystkich, bo koleś tak jeździł po ludziach przez kilka godzin. Wyrzucał dalej, odsyłał, kobietę przywiezioną z innego szpitala kazał zabierać z łóżka i wyjeżdżać z nią, zabierać bo on wcześniej rozmawiał i ma tu jej nie być, bo jakiś zły adres jej szpitala i on papierów nie przyjmie. Bluzgi i wrzaski .. Kiedy ochłonąłem dotarło do mnie, że nikt nie zareagował.. ja też..
Po prześwietleniu i TK które szczęśliwie wykazały, że nic w środku się nie stało, gość nie zbadał mnie nawet, a dzisiaj na spokojnie przeczytałem zapis w epikryzie, że utraty świadomości nie było (więc nie musiał zostawiać na obserwacji, za co chyba dziękuję) i kazał mi po prostu wyjść bo nic mi nie jest. Doskonale widział, że mam problemy z chodzeniem i poruszam się z laską i znał sytuację. Nie ma zmiłuj, tam mnie przywieziono, na badania wożono, ale na koniec miałem do przejścia całe hektary wielkiego szpitala. Widać znał się na rzeczy, jakoś doszedłem…
W stanie wyśmienitego samopoczucia zaliczyłem jeszcze rodzinnego, który mnie jednak zbadał, chciał dać dwa tygodnie zwolnienia (niemożliwe), zajął się stłuczoną głową i polecił konsultację neurologiczną. Dzisiaj wyszło, że jest lekkie wstrząśnienie, bo lekkie mdłości i zawroty się pojawiły. Po konsultacji mogę na szczęście zostać w domu a jeśli objawy się nasilą, to już bez wrzasku mam przyjechać do zaprzyjaźnionego szpitala, gdzie co jakiś czas wlewam co nie co.
Nachodziłem się, najeździłem i nasiedziałem więcej niż na co dzień i chociaż dałem jakoś radę to więcej już nie chcę.. Na pytanie jak się dzisiaj czuję odpowiem, że różnie w zależności od części ciała, a ogólny wkurw już wyparował. Na szarpanie się z tamtym typem teraz nie mam siły, ale chyba sklecę jakieś pisemko tylko jeszcze nie wiem gdzie..
Jak dobry wujek dodam zaś, patrzcie pod nóżki gdy śliskie są dróżki…

ps. przepraszam za kilka słów…